ВЕРХОВНИЙ ГОЛОВНОКОМАНДУВАЧ ЗБРОЙНИХ СИЛ У СИСТЕМІ НАЦІОНАЛЬНОЇ БЕЗПЕКИ III ПОЛЬСЬКОЇ РЕСПУБЛІКИ

 

Piotr Marszałek

Анотація


Систему національної безпеки іноді називають скоординованим набором елементів внутрішньої організації, людини і матеріалів, спрямованих на запобігання будь-якого стану ризику. Зазвичай, організація є відображенням тієї чи іншої країни, що приймає також характеристики персоніфікації. Слід пам’ятати, що кожен стан характеризується своєю специфікою в результаті традиції та історичної спадщини, геополітичного положення, форми політичного і соціально-економічного розвитку, а також інтелектуальної та матеріальної спадщини нації. Важливий елемент підсистеми управління системою національної безпеки будується з органами державної влади та керівниками організаційних підрозділів, що виконують завдання, пов’язані з національною безпекою. Серед особливої ролі збройних сил головнокомандувач, який командує силами під час війни, надає розпорядження, щоб відбити агресію. Завдання формуються залежно від того, чи пов’язані вони із захистом своєї території в національному вимірі, чи це операція оборони у вимірі союзників.

Ключові слова: система національної безпеки; державні органи; Головнокомандувач Збройних сил; команда.


Повний текст:

PDF (Polish)

Посилання


Allied joint doctrine for cyvil-military cooperation, edition A version 1, 8 February 2013, NATO AJP-3.4.9.

Aspekty prawne bezpieczeństwa narodowego. Część ogólna, red. W. Kitler, M. Czuryk, M. Karpiuk, Warszawa 2012, s. 88.

Banaszak B., Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Warszawa 2009, s. 666 i n.

Biała Księga bezpieczeństwa narodowego, Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, Warszawa 2013, s. 194.

Ciapała J., Charakter kompetencji Prezydenta RP. Uwagi w kontekście kompetencji w zakresie powoływania sędziów, [w:] «Przegląd Sejmowy» 2008, nr 4, s. 32.

Dworecki S., Zagrożenia bezpieczeństwa państwa, Warszawa 1994, s. 16. Zob. też item, Od konfliktu do wojny, Warszawa 1996, s. 12 i n.

Dz. U. z 2004 r., Nr 16, poz. 151.

Dz. U. z 2015 r., poz. 1829.

Nowak K., Kompetencje głowy państwa w zakresie zwierzchnictwa nad siłami zbrojnymi i bezpieczeństwa państwa w polskim prawie konstytucyjnym, Rzeszów 2016, s. 191 i n.

Rozkaz Nr 470/Szkol/P3 Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia 25 sierpnia 2004 r. w sprawie wprowadzenia do użytku w resorcie Obrony Narodowej doktryny współpracy cywilno-wojskowej (DD/9), MON, Warszawa 2004, s. 35 i n.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie przygotowania systemu kierowania bezpieczeństwa narodowego, Dz. U. z 2004 r., Nr 98, poz. 978.

Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa narodowego, red. B. Balcerowicz, Warszawa 2009, s. 139.

Starzewski M., Uwagi o zwierzchnictwie sił zbrojnych oraz o prawie łaski Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, [w:] «Czasopismo Prawnicze i Ekonomiczne» 1936, t. 30, s. 211 i n.

Strategia bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 listopada 2014 r., https://www.bbn.gov.pl/ftp/dok/01/sbn_rp_2014.pdf, s. 10, [dostęp: 3.01.2017 r.]

Strategia obronności Rzeczypospolitej Polskiej. Strategia sektorowa do Strategii bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, Ministerstwo Obrony Narodowej, Warszawa 2009, s. 14 i n.

Ustawa z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483.

Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1534.

Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, t.j. Dz U. z 2014 r., poz. 1510.

Trejnis Z., Cywilna kontrola nad armią. Konstytucyjne uprawnienia prezydenta RP, [w:] Konstytucja RP. Oczekiwania i nadzieje, red. T. Bodio, W. Jakubowski, Warszawa 1997, s. 109 i n.

Traktat północnoatlantycki sporządzony w Waszyngtonie dnia 4 kwietnia 1949 r., DzU z 2000 r. Nr 87, poz. 970.

Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1534.

Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, t.j. DzU z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 z późn. zm.

Ustawa z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej, t.j. DzU z 2011 r., Nr 116, poz. 675 z późn. zm.

Ustawa z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej, t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 189 z późn. zm.

Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów, t.j. Dz. U. z 2012, poz. 392 z późn. zm.

Ustawa z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej, DZ. U. Z 1997 r., Nr 141, poz. 943 z późn. zm.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej, DzU z 2002 r. Nr 156, poz. 1301 z późn. zm.

Ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, DzU z 2010 r., Nr 79, poz. 523 z późn. zm.

Winczorek P., Komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku, Warszawa 2008, s. 27.

Wojciszko M., Kompetencje naczelnych organów państwa w obszarze obronności, [w:] «Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej» 2011, z. nr 4, s. 331.

Wołpiuk W.J., Siły zbrojne w regulacjach Konstytucji RP, Warszawa 1998, s. 46.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 czerwca 2008 r., sygn.. akt K 52/07, [w:] Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego. Zbiór Urzędowy, 2008, seria 5A, poz. 88, s. 10 i n.

Żyłka D., Rola i miejsce naczelnego dowódcy sił zbrojnych w strategicznej operacji obronnej w wymiarze narodowym i sojuszniczym (stan prawny - październik 2012 r.), [w:] Minister obrony narodowej i naczelny dowódca sił zbrojnych w systemie kierowania bezpieczeństwem narodowym RP. Wybrane problemy, red. W. Kitler, Warszawa 2013, s. 238 i n.




DOI: http://dx.doi.org/10.30970/vir.2017.43.0.9407

Посилання

  • Поки немає зовнішніх посилань.